Prowadząc fanpege DlaDwochTakichCoUkradliSerce widzę jak ważny jest w obecnym świecie obraz. To obraz przyciąga najwięcej uwagi, to obraz mówi do nas jako pierwszy, jego brak może sprawić że wielu nie przeczyta postu. Na grupach rodziców, zdjęcie pojawia się wręcz po to, by przyciągnąć uwagę do zadawanego pytania. Czy to jest dobre, czy nie? Tym teraz nie będę się zajmować? Też chętnie dziele się zdjęciami z życia moich synów.
Na co zatem zwracam uwagę umieszczając je na blogu, czy fanpegu?
-
Staram się pokazywać Wojtków wtedy gdy są szczęśliwi, gdy coś sprawia im radość, dzięki temu mimo ich niepełnosprawności kradną wasze serca i chcecie ich poznawać coraz bardziej,
-
Staram się pokazywać ich normalną codzienność, mam nadzieję że dzięki temu są Wam bliżsi, możecie w nich dostrzec swoich kumpli, znajomych,
-
Staram się pokazywać wam Wojtków fajnie ubranych, uczesanych, to wbrew pozorom bardzo ważne w odbiorze drugiego człowieka, tym bardziej niepełnosprawnego intelektualnie, to może nas przyciągać, albo odpychać,
-
Staram się pokazywać Wam, że moi synowie mają pasję, mają swoje zainteresowania, bo to też sprawia, że jesteśmy do siebie bardziej podobni, wszyscy je mamy,
-
Staram się pokazać Wam Wojtków tak byście poczuli, że to mogą być wasi przyjaciele, że nic nie stoi na przeszkodzie, ani komunikacja, ani to w czym się różnimy, wystarczy tylko chcieć.
-
Nie pokaże moich synów w sytuacjach krępujących, bo to dotykało by ich godności,
-
Nie pokaże Wam Wojtków w sytuacji gdy z czymś sobie zupełnie nie radzą, bo chcę budować ich obraz na pozytywach. Nie znaczy to, że nie muszą walczyć z trudnościami, ale nie chce dla nich współczucia, chce docenienia za sukcesy nawet całkiem małe, ale sukcesy.
Nie chodzi tu o to, żeby tworzyć nieprawdziwy obraz. Oczywiście, że moi synowie jak każdy z nas mają gorsze dni, ponoszą porażki, ale świat jest przesiąknięty negatywnym obrazem, w mediach częściej słyszy się co złego się stało. Nie wiem jak to wygląda procentowo, ale pewnie znikomy jest procent pozytywnego przekazu w kontraście do tego negatywnego.
Ja staram się pokazać, że życie osób niepełnosprawnych nie musi być tylko pasmem udręki, wiele zależy od nas najbliższych, ale też od środowiska w którym żyjemy.
Człowiek niepełnosprawny, ponieważ i tak odbiega wyglądem i sposobem funkcjonowania od standardów przyjętych w społeczności, dla której wzorem jest ktoś kto odnosi sukcesy najlepiej spektakularne, wciąż często wywołuje odruch lęku i odrzucenia.
Każde spotkanie z drugim człowiekiem niesie ze sobą zarówno szansę, jak i zagrożenie, wzbogaca albo zuboża. Dla osób niepełnosprawnych intelektualnie relacje międzyludzkie są szczególnie ważne. Jakość tych relacji decyduje często o sposobie postrzegania, nazywania i przeżywania trudności jakich doświadczają. Ważne, aby w takich relacjach osoba z ograniczoną sprawnością nie była sprowadzona do roli przedmiotu, aby nie była bierna. Dlatego tak ważne jest by tworzyć z nimi relacje partnerskie, z wzajemnym zaangażowaniem. O ile naturalnym wydaje się, że osoba z niepełnosprawnością intelektualną potrzebuje naszej pomocy, to jednak w często nie myślimy, że to może działać też w drugą stronę. Pozwolić sobie pomóc osobie niepełnosprawnej, pozwolić Wojtkom na to by to oni byli pomocni, to nie tylko wytchnienie dla mnie, to docenienie ich umiejętności, to podniesienie ich samooceny „dałem radę, jestem super”. To wszystko jest możliwe w świecie w którym osoba niepełnosprawna nie będzie postrzegana tylko przez pryzmat braków.
Dlatego tak ważne jest jak budujemy wizerunek osób niepełnosprawnych, dlatego tak ważne dla mnie jak opowiadam Wam o moich synach, jak Wam ich pokazuję.
Wiem już, że patrzeć na osoby niepełnosprawne matki oczami, to znaczy widzieć człowieka, nie niepełnosprawność. Wiem, że to możliwe, bo znam takich ludzi. Wiem, że są właśnie wśród Was i to też bardzo cieszy i napędza do działania.
Dziękujemy za każdego z Was. ❤️
